پهلوی

شاه از اینکه مقامات حکومتش مثل سگ از او بترسند، رضایت کامل داشت!

وضع ایران قبل از انقلاب بگونه‌ای بود که در واکنش به امکانات دیگران، فقط به شرمندگی و خجالت بسنده میشد؛ وگرنه عزمی برای بکارگیری استعداد ایرانی در جهت پیشرفت وجود نداشت.

مزدوران پهلوی در روزگار کنونی، سعی در عالی نشان دادن اوضاع مملکت در دوران شاه دارند تا از این طریق، افکار عمومی را فریب دهند. اما واقعیت دقیقا عکس این سخنان است و تاریخ را نمی‌شود به دلخواه خود، تحریف کرد.
در اینجا مرور یکی از شواهد تاریخی را از دست ندهید:

حکومت پهلوی میانه‌ای با آموزه‌های دینی نداشت و بلکه به مخالفت آشکار با اسلام می‌پرداخت؛ این مسأله از مهم‌ترین دلایل قیام مردم ایران علیه این سلسله‌ی ننگین بود.

باید سطح اطلاعات تاریخی از اوضاع زندگی مردم در زمان شاه را بالا برد تا مزدوران پهلوی نتوانند با دروغ و نیرنگ به سوءاستفاده بپردازند.

از فجایعی که حول قانون کشف حجاب در ایران ثبت شد، هرچه گفته شود باز هم کم است.

ادعای مزدوران پهلوی در خوب نشان دادن وضعیت مردم در زمان شاه را می‌توان با استناد به سرسپردگانی چون اسدالله علم باطل کرد.

در وزارت دربار و به مدت ده سال، عَلَم در خلوت‌ترین لحظات خصوصی زندگی شاه حضور داشت.

قانون کشف حجاب اجباری توسط رضا خان، فصل تلخی را در تاریخ این مملکت رقم زد. مردم متدین و در رأس آنها علمای بزرگوار، نمی‌توانستند دربرابر چنین هتک و بی‌شرمی واضحی سکوت کنند.
در همین راستا آیت‌الله حسین قمی از مشهد به تهران رفتند تا با پهلوی صحبت کند تا بلکه دست از این کار بردارد. اما واکنش رضا قلدر این بود که آیت‌الله قمی را در باغی زندانی کرد و به شهربانی مشهد هم دستور داد همه طرفداران ایشان را دستگیر کنند!

نیروی نظامی دوران پهلوی به سبب ضعف در استقلال، خودباوری و معنویت، دچار ضعف‌های اساسی بود. هرچند در دوران پهلوی دوم، جنگی به وجود نیامد تا میزان توانمندی نظامی‌ها سنجیده شود اما در بعضی تمرین‌ها و مانورهای نظامی، صحنه‌های شرم‌آوری پیش می‌آمد!
یک بار محمدرضا شاه با کشتی به جزایر ابوموسی و تنب کوچک و بزرگ رفت.
«مانور که عبارت از تیراندازی با موشک و توپ به هدف‌های دریایی بود و همچنین سرعت عمل کشتی‌ها، شاهنشاه را خوشحال نکرد که بسیار هم عصبانی کرد. چند گلوله توپ به هدف‌ها انداخته شد، یکی نخورد. شاهنشاه خیلی عصبانی شدند و به فرمانده نیروی دریایی فحش دادند، تا عصری حرف نزدند.»