محمدرضا شاه

- دوران پهلوی پدر و پسر را نمی توان دوران وطن‌پرستی و آزادی خواهی دانست، چون اولین شرط آزادی خواهی داشتن انتخاب آزاد برای انتخاب مدیران کشور است که نه در زمان پدر و نه پسر این انتخاب وجود نداشت و از طرفی نمی توان آنها را ملی گرا هم نامید چون ملی گرایی یعنی دفاع از خاک، مال و ناموس کشور که در دوران محمدرضا هم بحرین از ایران جدا شد و هم کشتار مختلف بالاخص 17 شهریور اتفاق افتاد و هم با کودتایی نافرجام برعلیه دولت قانونی کشور شاه از کشور فرار و بعد از سرنگون کردن دولت قانونی دکتر مصدق باز به پشتوانه آمریکا و انگلیس به کشور بازگشت.

ایران به عنوان جای پای مطمئن آمریکا در منظقه عمل می‌کرد و انقلاب اسلامی، این موقعیت را سلب کرد.

شاه خائن 37 سال بر ایران حکومت کرد و دستاوردش شد کشوری مصرف‌کننده با آمار بالای فقر و فلاکت! همین دستاورد، کافی بود تا مردم ایران علیه او قیام کنند و به سلطنت ننگین او پایان دهند!
اما شاه، وقیح‌تر از این حرف‌ها بود! او پس از فرار از ایران در مصاحبه‌ای با تلویزیون ای.بی.سی گفت اگر سه سال دیگر بر سر قدرت مانده بودم می‌توانستم برنامه‌ها را به راه اندازد و مردم می‌فهمیدند که برایشان چه کرده‌ام![1]
این مصاحبه که در قصری در مراکش انجام شد، نکته‌ی عجیبش این بود که شاه بعد از 37 سال باز هم داشت وعده می‌داد و خودش هم قبول داشت تا آن روز، کاری برای رفاه ملت نکرده است!

راقم این سطور چندی با خود اندیشه می‌کرد که: هدف علم از نگارش این یادداشت‌ها چه بوده است؟ تکریم شاه یا تخریب او؟ من اعتقاد ندارم که علم در پی تخریب شاه بوده باشد، چه اینکه جای جای این مجلدات نشان می‌دهد که او به، ولی نعمت خویش علاقمند است. علم به وسوسه‌ای دچار شده بود که بسا صاحبان قدرت بدان مبتلا می‌شوند:"وسوسه گزارش به تاریخ"!

مزدوران پهلوی در روزگار کنونی، سعی در عالی نشان دادن اوضاع مملکت در دوران شاه دارند تا از این طریق، افکار عمومی را فریب دهند. اما واقعیت دقیقا عکس این سخنان است و تاریخ را نمی‌شود به دلخواه خود، تحریف کرد.
در اینجا مرور یکی از شواهد تاریخی را از دست ندهید:

حکومت پهلوی میانه‌ای با آموزه‌های دینی نداشت و بلکه به مخالفت آشکار با اسلام می‌پرداخت؛ این مسأله از مهم‌ترین دلایل قیام مردم ایران علیه این سلسله‌ی ننگین بود.

نیروی نظامی دوران پهلوی به سبب ضعف در استقلال، خودباوری و معنویت، دچار ضعف‌های اساسی بود. هرچند در دوران پهلوی دوم، جنگی به وجود نیامد تا میزان توانمندی نظامی‌ها سنجیده شود اما در بعضی تمرین‌ها و مانورهای نظامی، صحنه‌های شرم‌آوری پیش می‌آمد!
یک بار محمدرضا شاه با کشتی به جزایر ابوموسی و تنب کوچک و بزرگ رفت.
«مانور که عبارت از تیراندازی با موشک و توپ به هدف‌های دریایی بود و همچنین سرعت عمل کشتی‌ها، شاهنشاه را خوشحال نکرد که بسیار هم عصبانی کرد. چند گلوله توپ به هدف‌ها انداخته شد، یکی نخورد. شاهنشاه خیلی عصبانی شدند و به فرمانده نیروی دریایی فحش دادند، تا عصری حرف نزدند.»

محمدرضا شاه صراحتا به بی‌جرأت بودن پدرش اعتراف می‌کند!

شاه صراحتا عقیده داشت که شیشه‌ی عمر حکومتش به دست آمریکا است!

ولخرجی‌های حیرت‌آور شاه در حالی بود که مردم ایران در فقر و فلاکت عجیبی به سر می‌بردند.