پهلوی

کتاب «هرچه شما بگوئید، ارباب!» روایتی از وابستگی پهلوی به بیگانه که از سوی مؤسسه فرهنگی هنری قدرولایت، گردآوری، تدوین و منتشر شده است.

-سپهبد "عبدالکریم ایادی" پزشک مخصوص شاه و با هشتاد شغل رسمی و مهم که یک بهایی بود و با اسرائیلی‌ها نیز ارتباط نزدیک و دوستانه‌ای داشت، عامل توسعه نفوذ بهائیان در رژیم پهلوی و به خصوص دولت هویدا شد.

محمدرضا شاه در ابتدای حکومتش در ۲۵ شهریور ۱۳۲۰ وعده داد تا همچون پدرش عمل نکند و اصلاحاتی را در کشورداری به وجود آورد اما پس از مدتی وعده‌هایش را فراموش کرد.

کدام عضو خاندان پهلوی پس از انقلاب در ایران ماند؟
«شاه برادر دیگری داشت که در ایران بود. از خاندان سلطنت طردش کرده بودند. فامیلی‌‌اش را "اسلامی" گذاشته بود. خیلی شبیه شاه بود».

-روز 26 دی ماه 1357 ساعت 13:08، محمدرضا پهلوی به همراه همسرش فرح، خاک ایران را به مقصد مصر ترک کرد. شاپور بختیار نخست وزیر، جواد سعید رئیس مجلس شورای ملی، علینقی اردلان وزیر دربار و جمعی از وابستگان درباری برای بدرقه وی حضور داشتند. شاه در فرودگاه علت سفر خود به خارج را اینگونه توصیف کرد «مدتی است احساس خستگی می کنم و احتیاج به استراحت دارم. ضمناً گفته بودم پس از این که خیالم راحت شود و دولت مستقر گردد، به مسافرت خواهم رفت.»

-یک روز به جامعه ی ما اینجور تفهیم کرده بودند که راه پیشرفت این است که ما از غربی ها تقلید کنیم؛ آن هم نه تقلید در دانش آموزی و دانش اندوزی، تقلید در ظواهر؛ یعنی زن هایمان بی حجاب بشوند؛ مردهایمان کلاه فلان جور و لباس فلان جور بپوشند. می دانید در کشور ما، دوره ای بر مردم ماگذشت که گذاشتن یک کلاه مخصوص به نام کلاه پهلوی اجباری شد و اگر کسی این کلاه را بر سر نمی گذاشت، مجرم شمرده می شد! بعد یک قدم جلوتر رفتند، گفتند یا کلاه پهلوی یا شاپو؛ چون غربی ها و اروپایی ها این لباس را می پوشند. انواع و اقسام لباس هایی که در داخل کشور –لباس های محلی- پوشیده می شد، همه منسوخ و ممنوع شد؛ برای اینکه لباس متحدالشکلِ ازغرب آمده، پوشانده بشود.

-یکی از مسائل تنش زا بین ایران و انگلیس اختلاف بر سر حاکمیّت بحرین بود. ورود استعمار انگلیس به مناطق جنوبی ایران و خلیج فارس به دوره صفویه و رقابت این کشور با استعمارگران دیگر اروپایی بر می‌ گردد. استدلالی که درباره برای مذاکره با فرستادگان حاکم بحرین برای تصمیم گیری برای جدایی این منطقه از ایران داشتند این بود که با چشم پوشی و صرف نظر از بحرین، ایران می‌ تواند حاکمیت خود بر جزایر سه‌گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک را اثبات کند. این در حالی بود که این جزایر نیز همچون بحرین، پیش از آن جزئی از خاک ایران به حساب می‌ آمد و لزومی نبود که ایران بخواهد برای اثبات حاکمیت خود، بحرین را از دست بدهد.

-شاه خود را بالاتر از مردم می دانست. حتی بالاتر از ایران. شاهد این مدعا شعار «خدا، شاه، میهن» بود که بر سر در پادگان ها و هر جا که امکانش بود، نوشته بودند. این گونه بود که وقتی ارتشبد «فریدون جم» رئیس ستاد ارتش در جمع فرماندهان نظامی از روی تملق گفت که او شاه را نه تنها فرمانده خود می داند بلکه مانند برادری به وی عشق می ورزد، این جمله به گوش شاه رسید و وی برآشفت. مدتی بعد پیش از جلسه جم با شاه، اسدالله علم به وی خبر داد که شاه از بی مبالاتی وی و اینکه شاه را برادر خود خطاب کرده شدیداً ناخشنود است! و البته گفت اگر جم بخواهد استعفا بدهد شاه می پذیرد. تکلیف هم روشن بود.

-دموکراسی شاهانه! به گونه ای تنظیم شده بود که صحت هر نوع انتخاباتی در دوره پهلوی با تردیدهای جدی و حتی یقین به خیانت در آراء همراه بود...

-داستان فساد مالی دربار پهلوی و خبر بخور بخورهای عجیب و غریب شان تا کجا رفته باشد خوب است؟ تا سنای آمریکا! «فریدون هویدا» در کتاب «سقوط شاه» می نویسد: «یک بار کمیسیون تحقیق سنای آمریکا فاش کرد که در جریان یکی از معاملات با کمپانی های آمریکایی، عده زیادی از جمله شوهر خواهر شاه و فرمانده نیروی هوایی ایران به اتفاق پسر بزرگ اشرف پهلوی رشوه هنگفتی دریافت کرده اند.»