پهلوی

کدام عضو خاندان پهلوی پس از انقلاب در ایران ماند؟
«شاه برادر دیگری داشت که در ایران بود. از خاندان سلطنت طردش کرده بودند. فامیلی‌‌اش را "اسلامی" گذاشته بود. خیلی شبیه شاه بود».

 پابوسی شاه توسط رعیت و رفتار عجیب محمدرضا درمقابل مقام خارجی را بدون درنظرگرفتن شان دیپلماتیک نشان می‌دهد.

-روز 26 دی ماه 1357 ساعت 13:08، محمدرضا پهلوی به همراه همسرش فرح، خاک ایران را به مقصد مصر ترک کرد. شاپور بختیار نخست وزیر، جواد سعید رئیس مجلس شورای ملی، علینقی اردلان وزیر دربار و جمعی از وابستگان درباری برای بدرقه وی حضور داشتند. شاه در فرودگاه علت سفر خود به خارج را اینگونه توصیف کرد «مدتی است احساس خستگی می کنم و احتیاج به استراحت دارم. ضمناً گفته بودم پس از این که خیالم راحت شود و دولت مستقر گردد، به مسافرت خواهم رفت.»

-یک روز به جامعه ی ما اینجور تفهیم کرده بودند که راه پیشرفت این است که ما از غربی ها تقلید کنیم؛ آن هم نه تقلید در دانش آموزی و دانش اندوزی، تقلید در ظواهر؛ یعنی زن هایمان بی حجاب بشوند؛ مردهایمان کلاه فلان جور و لباس فلان جور بپوشند. می دانید در کشور ما، دوره ای بر مردم ماگذشت که گذاشتن یک کلاه مخصوص به نام کلاه پهلوی اجباری شد و اگر کسی این کلاه را بر سر نمی گذاشت، مجرم شمرده می شد! بعد یک قدم جلوتر رفتند، گفتند یا کلاه پهلوی یا شاپو؛ چون غربی ها و اروپایی ها این لباس را می پوشند. انواع و اقسام لباس هایی که در داخل کشور –لباس های محلی- پوشیده می شد، همه منسوخ و ممنوع شد؛ برای اینکه لباس متحدالشکلِ ازغرب آمده، پوشانده بشود.

-یکی از مسائل تنش زا بین ایران و انگلیس اختلاف بر سر حاکمیّت بحرین بود. ورود استعمار انگلیس به مناطق جنوبی ایران و خلیج فارس به دوره صفویه و رقابت این کشور با استعمارگران دیگر اروپایی بر می‌ گردد. استدلالی که درباره برای مذاکره با فرستادگان حاکم بحرین برای تصمیم گیری برای جدایی این منطقه از ایران داشتند این بود که با چشم پوشی و صرف نظر از بحرین، ایران می‌ تواند حاکمیت خود بر جزایر سه‌گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک را اثبات کند. این در حالی بود که این جزایر نیز همچون بحرین، پیش از آن جزئی از خاک ایران به حساب می‌ آمد و لزومی نبود که ایران بخواهد برای اثبات حاکمیت خود، بحرین را از دست بدهد.

-دموکراسی شاهانه! به گونه ای تنظیم شده بود که صحت هر نوع انتخاباتی در دوره پهلوی با تردیدهای جدی و حتی یقین به خیانت در آراء همراه بود...