حسن روحانی

- این حقیقت تلخ را باید پذیرفت که نگاه غلط دولت روحانی به اولویت‌ها و عدم درک شرایط فعلی کشور، یکی از دلایل اصلی اوضاع نابسامانی است که در کشور، شاهد هستیم. بودجه و پول هست ولی دولت -به هر دلیلی- نمی‌خواهد آن را برای رفاه و رضایت جامعه، هزینه کند!

- با توجه به اغتشاشات و اتفاقاتی که در سال‌های 96 و 98 به بهانه‌ی مسائل اقتصادی و معیشتی رخ داد، گمان می‌رفت که آقای روحانی با توجه به تجربیات تلخ، از هشدارها و نظرات تحلیلگران و اقتصاددانان استفاده کرده و مانع بروز دوباره‌ی این مشکلات به بهانه‌ی مسائل اقتصادی گردند، اما شاهدیم که آقای روحانی نه تنها به این هشدارها توجه‌ای نداشتند، حتی به مسئله‌ی مهم اقتصادی و معیشتی مردم توجه ندارند که شاهد گرانی و کمبود کالاها در بازار هستیم، این درحالی است که خود شخص آقای روحانی تاکید بر عدم کمبود مواد مورد نیاز دارند و اینجاست که باید به ایشان متذکر شد: امنیت اقتصادی در وضعیت قرمز قرار دارد، حداقل امنیت جانی و اجتماعی مردم را به خطر نیندازید.

-با توجه به شبهات و شایعاتی که در چند روز گذشته از طرف رئیس جمهور و بعضی از افراد حول محور انتخابات و ناظرین انتخابات بیان گردیده است. مقام معظم رهبری دردیدار 16 بهمن روز چهارشنبه‌ پاسخ این شایعات و شبهاتی را بیان فرموند. تحلیلی که در مورد اینگونه اظهار نظرهای رهبری بیان داشت اینکه ایشان عادت به دوقطبی سازی کشور دارد و با همین فرمان بوده است که در سال 96 توانست کیسه‌ی آراء خود را بیشتر از رقیبان کند و ازطرفی ایشان این روزها در اوج افول محبوبیت و جایگاه خود در میان متن جامعه و حتی طرفداران خود می‌باشد و با این تصور که می‌توان با نقش اپوزسیون گرفتن و در جبهه‌ی انتقادی و سیاه نمایی داشتن، می‌تواند به حداقل طرفداران خود بیفزاید.

-

- سهمیه‌بندی و گران‌کردن قیمت بنزین پس از شش سال وعده‌های شیرین دولت روحانی درباره‌ی درآمد سرشار و رونق اقتصادی، چیزی نبود که مردم انتظارش را می‌کشیدند. مخصوصا که این سهمیه‌بندی در حال اجرا بود و چهار سال قبل، حسن روحانی آن را حذف کرد با این استدلال که دونرخی بودن بنزین موجب فساد است! اصل سهمیه‌بندی و هدفمندی یارانه‌ی بنزین قطعا کار درستی است اما نه اینکه پس از سالها وقفه، موجب فشار ناگهانی بر مردم شود.

اگر بخواهیم عملکرد رئیس جمهور در سازمان ملل و نشست نیویورک را در یک جمع بندی مورد تحلیل قرار دهیم می توانیم بگوییم که یک بعد آن مربوط به سخنرانی جناب آقای روحانی در مجمع عمومی سازمان ملل و زاویه دیگر آن برخوردها و دیدارهای انجام شده در حاشیه اجلاس بود.باید بدانیم:
-به جای توجیه اشتباهات باید آن را به نقد کشید و در صدد اصلاح آن بر آمد.
 در جامعه ای که در آن تنها به تعریف و تمجید از مسئولین پرداخته شود و نقدی بر آن وارد نشود هیچ گاه نمیتوان شاهد رشد و بالندگی چنین جامعه ای بود.

-با توجه به نکاتی که در این نوشتار بدان پرداختیم و دیگر مسائل مطرح شده توسط رئیس جمهور در نشست مجمع عمومی می توان سخنان ایشان را سخنانی هوشمندانه دانست که هم در دل خود پاسخ های مناسبی جای داده بود و هم به موقع انتقاد داشت و در جای خود به ارائه پیشنهاد می پرداخت. 

-

واقعه ۳۰تیر سال ۳۱ ، برای اهالی تاریخ و سیاست یک تقابل جدی دولت_ملت بود و سندی محکم بر توان اجتماعی روحانیت. روحانیتی که محوریتش مرحوم آیت الله کاشانی بود وهمین محور وقتی در کودتای۲۸ مرداد حضور ندارد، تمام چیدمان کودتا تغییر پیدا میکند و عظمت وحدت ملی به آشوبِ لمپن های خیابانی مانند شعبان جعفری(بی مخ)،  پری بلنده و... میرسد.

در همه جای دنیا مرسوم است اگر دولتی توان حل مشکلات را نداشته باشند، آنقدر شهامت و جرأت دارند که استعفا دهند اما متأسفانه در کشورمان نه تنها چنین نیست، که برعکس، چیزی هم بدهکارند واز آنان در مسئولیت های گوناگون هم پس از کوتاهی هایشان استفاده می کنند. به خاطر همین است که گرفتار مشکلات زیاد اقتصادی می شویم و در این بین مردم بیشتر صدمه می بینند.