«مجلس قوی» شرط لازم برای «ایران قوی»

تردیدی نیست که برای بهبود اوضاع و مصونیت از هجمه‌ها باید به سمت قوی‌شدن پیش برویم تا هیچ تکانه و توطئه‌ای نتواند اثر منفی در ابعاد مختلف کشور بگذارد. آن‌چه امروز به عنوان مشکلات اقتصادی و معیشتی مطرح می‌شود -که متأسفانه اقشار ضعیف جامعه را در تنگنای شدیدی قرار داده است- به‌خاطر این است که ما هنوز در جنبه‌ی اقتصادی، قوی نشده‌ایم. و این برخلاف برخی دیگر از بخش‌های کشور مثل  بخش نظامی است که پیشرفت‌های خیره‌کننده‌اش سبب قدرتمند شدن و ایجاد قدرت بازدارندگی در برابر حمله‌ی نظامی دشمن شده است.
اما سوال مهم این است که برای قوی‌شدن چه باید کرد؟
پاسخ این سوال البته دارای جوانب متعدد و فراوانی است که در حوصله‌ی این نوشتار نمی‌گنجد؛ اما آن‌چه در مقطع کنونی، مورد توجه است، تلاش برای تشکیل یک «مجلس قوی» است.
مجلس قوی -بدون تردید- از ارکان اصلی یک جامعه و یک کشور قدرتمند به حساب می‌آید و این ادعا با آگاهی از حیطه‌ی اختیارات مجلس، قابل درک است. اگر بنا باشد در کشور ما -خصوصاً در امور اقتصادی و معیشتی- شاهد تحول مثبتی باشیم، یا از مسیر «تصویب قانون جدید» خواهد بود و یا با «نظارت بر دولت» به‌منظور اجرای دقیق قوانین قبلی! و این دو مسیر، مستقیماً به مجلس شورای اسلامی، ربط دارد.
در شرایط کنونی، اگر بخواهیم دلیل معضلات موجود را ریشه‌یابی کنیم، به دو دلیل عمده و اصلی می‌رسیم: یک- عدم کارآمدی دولت، دو- مماشات و همراهی مجلس با دولت به دلیل اشتراکات جناحی و حزبی!
پس آن چه درباره‌ی نقش بی‌بدیل و تعیین‌کننده‌ی مجلس در امور کشور گفته می‌شود، گزاف و توخالی نیست. مجلس فعلی حتی به اعتراف برخی افراد همسو با دولت، از نقش نظارتی خود کوتاه آمده و عیوب و خطاهای واضح دولت را نادیده گرفته است. اینکه آقای روحانی و همراهان فقط در یک سفر به استان البرز، پانصد میلیون تومان -به ارزش سال 95- برای ناهار خرج می‌کنند، آیا نباید موجب بازخواست قرار بگیرند؟ حقوق‌های نجومی مدیران دولتی با آن ضربات مهلکی که به اعتماد مردم زد چرا از طرف مجلس، پیگیری  و شفاف‌سازی نشد؟
البته از نظر نگارنده، مواردی از این دست، دربرابر تخلفات دولت در خصوص برخی امور بنیادی و پایه‌ای، بسیار ناچیز است.
قانون مبارزه با قاچاق کالا که مصوبه‌ی الزام‌آور مجلس است، توسط دولت اجرا نمی‌شود! بر اساس این قانون، دولت مکلف است کد شناسه و رهگیری بر تمام کالاها از مبدا ورودی تا خرده فروشی کالا را نظارت کند اما وقتی دولت آیین نامه‌های اجرایی را عملیاتی نمی‌کند چه توقعی داریم که قاچاق نباشد؟ و با این وضعیت، چه توقعی داریم که تولید داخلی رونق بگیرد و اشتغال جوانان به نقطه‌ی مطلوبی برسد؟ چرا مجلس دهم دربرابر این قانون‌شکنی آشکار، دولت را وادار به اجرا نکرده است؟
نمونه‌ی فاحش دیگر که البته مربوط به امور فرهنگی است، عبارت است از ابلاغ سند 2030 (با آن محتوای ضداسلامی و ضدانسانی) توسط دولت و تعیین ردیف بودجه و اجرای آن! این در حالی است که این سند نه در مجلس و نه در شورای عالی انقلابی فرهنگی تصویب نشده بود! در مقابل هستند قوانین متعددی که در شورای عالی انقلاب فرهنگی، تصویب شده ولی دولت آن‌ها را امضا یا ابلاغ یا اجرا نمی‌کند؟
فرصت کافی برای ذکر همه‌ی مثال‌ها نیست؛ اما این نکته را نمی‌توان انکار کرد که اگر «مجلس قوی» داشته باشیم، دیگر شاهد این تخلفات متعدد دولت از اجرای قوانین و نابسامانی کشور در امور مختلف نخواهیم بود.
نکته‌ی پایانی این نوشتار، سخنان اخیر رهبر انقلاب است که باید به گوش جان بشنویم تا ثمرات آن را ببینیم. ایشان در 29 بهمن 98 فرمودند: «ایران باید قوی بشود؛ اگر قوی بشود، دشمن مأیوس می‌شود، توطئه‌های دشمن در نطفه خفه می‌شود و به نتیجه نمی‌رسد؛ این نتیجه‌ی قوی شدن است. یکی از مصادیق قوی شدن همین است که یک مجلس قوی داشته باشیم؛ مجلسی که در مقابل توطئه‌های دشمن، با وضع قوانین لازم، با هدایت دولت‌ها به سمت مطلوب، بتواند کشور را مصونیّت ببخشد؛ یک مجلس قوی این جوری است.»