آزادی بیان به سبک آل سعود و اسرائیل!

در اولین بند از دوازدهمین شماره پروتکل های صهیونیستی میخوانیم:واژه آزادی را که تفسیرات مختلفی از آن ارائه می‌شود، ما این‌گونه تعریف می‌کنیم: «آزادی یعنی این که تو حق داری آنچه را قانون اجازه داده است انجام دهی». این تعریف، در زمان مناسب، برای ما سودمند خواهد بود؛ زیرا زمام همه‌ی آزادی‌ها را به دست خواهیم گرفت؛ چون این قوانینند که حرف آخر را می‌زنند و به اقتضای مصالح ما و آن‌طور که ما می‌خواهیم وضع و حذف می‌شوند.

مسئله آن است که عربستان و اسرائیل هر دو حکومتی دارند که قوانینش را برپایه برداشت خود از ادیان خویش بنا کرده اند. هم عربستان و اسرائیل اجازه دارند که به احکام قصاص، بررسی جرایم غیر شرعی و... بپردازند و از نظر جامعه جهانی، این اتفاقات غیر از بعضی آمارها که به کلیات مقدار آزادی میپردازند، اتفاق خاصی نیست. بلکه جامعه جهانی همان جامعه ای است که نه کشتار وحشیانه مردم فلسطین برایش فاجعه است نه قتل و جنایت عربستان در یمن مهم است. اصلا در برخی موارد سیاست های جامعه به اصطلاح جهانی یعنی، سیاستمداران صهیونیست و نفت عربستان . در کنار آن، اعتقادات آرماگدونی به فعالیت های یهودیان صهیونیست در فلسطین که متصل به نگاه های منجی گرایانه مسیحی_صهیونیستی است، به سکوت بیشتر و منطقی تر بودن احکام صهیونیستی کمک میکند. در حقیقت، احکام قصاص بیش از انکه مورد اعتراض کسی باشد، مورد سکوت افراد است و البته چون احکام قضائی مطابق با مذهب یا جهت حفظ امنیت شرط سلامت کشورها محسوب میشود، اجرای این احکام، مورد اعتراض جدی  نیز قرار نمیگیرد. کسانی که ایران را متهم به اعمال احکام مخالف با عرف جامعه جهانی میکنند، نگران اعمال احکام شرع هستند و منافعی که با اجرای اسلامی از دستشان خواهد رفت، لکن در اسرائیل و عربستان احکام بر روی مجرم مذهبی، فاسد شبه مذهبی، جاسوس فرهنگی و... ایجاد شود گناهی ندارد چون امنیت اسرائیل و عربستان باید حفط شود، اما ایران با اجرای احکام قضائی و مخالفت با اعتراض های غیر قانونی و ضد مذهبی یا اصلا در مواردی مسائل امنیتی را باید از بین ببرد و یا محدود کند، زیرا ترجیحا این بار ایران است که نباید ثبات و وحدت مذهبی را برای خود حفظ کند.