عریان و عیان از زم تا صدام!

خیلی لازم نیست به عقب برگردیم و سوابق تاریخی آلمان را بررسی کنیم! همین چند هفته قبل بود که دانشمند ممتاز هسته‌ای و دفاعی کشورمان یعنی شهید محسن فخری‌‌زاده، در مقابل چشم همسر و فرزندان، ترور شد و برای چندمین بار، دست دشمن زبون و ناجوانمرد به خون یکی دیگر از پیشگامان پیشرفت و فناوری، آلوده گشت.
پس از این حادثه‌ی وحشیانه و تلخ، بسیاری از کشورها و شخصیت‌ها آن را محکوم کردند ولی دولت مدعی حقوق‌بشر آلمان از این کار، خودداری کرد! اما همین آلمان در برابر اعدام یک عنصر خراب‌کار و تروریست به نام «روح‌الله زم» که اسناد جرم‌های او در دسترس است، موضع شدیدی گرفت وآن را محکوم کرد!
این معیار دوگانه‌ی عیان و عریان را باید اوج وقاحت این دولت اروپایی دانست که از شدت فلاکت سیاسی و اخلاقی، حتی قادر به رعایت ظواهر هم نیست و آشکارا به اتخاذ چنین مواضع خجالت‌آوری دست می‌زند. آلمان در توجیه اقدام خود پس از اعدام زم، به این نکته اشاره کرد که از حق حیات، دفاع می‌کند و با مجازات مرگ، مخالف است!
اما واقعیت این است که آلمان در این‌باره صداقت ندارد؛ چون شخصی مثل روح‌الله زم در قالب و پوشش کار خبری به اقداماتی دست می‌زد -مثل آموزش ساخت بمب به آشوبگران- که حق حیات شهروندان ایرانی را به خطر می‌انداخت اما دولت آلمان -نه در زمان فعالیت‌های زم و نه پس از دستگیری و اثبات این اقدامات- حاضر به محکومیت او نشد!
سوابق تاریخی هم عدم صداقت برلین را اثبات می‌کند. دولت ریاکار آلمان که برای اعدام زم، اشک ماتم می‌ریزد همان دولتی است که در زمان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، سلاح‌های شیمیایی را به صورت گسترده در اختیار صدام قرار داد و صدام نیز تجهیزات شیمیایی را بیش از سه هزار بار علیه نیروهای ایرانی و حتی مناطق مسکونی ایران به کار برد! آیا آن همه زندگی و حیاتی که با آن سلاح‌ها از مرد و زن ایرانی و از کودکان ایرانی سلب شد، نباید مورد انتقاد و اعتراض آلمانی‌ها قرار می‌گرفت؟! چرا آلمان -مثل دیگر دولت‌های مشابه- فقط زمانی که منافع آنها اقتضا کند، به فکر حقوق بشر و دفاع از حق حیات انسان‌ها می‌افتند؟! هنوز خاطرات تلخ و وحشتناکِ بمباران شیمیایی در شهر‌هایی مثل سردشت، حلبچه، سرپل ذهاب، گیلانغرب، اشنویه و فاو در ذهن و فکر مردم ایران، زنده و حاضر است که علاوه بر برجای گذاشتنِ هزاران قربانی، منجر به ایجاد امراض و اختلالات شدیدی در بدن ده‌ها هزار نفر شد که هم‌اکنون به عنوان جانباز شیمیایی، شناخته می‌شوند! با این وجود، هیچ یک از این جنایات و فاجعه‌ها منجر به محکومیت از سوی دولت آلمان نشد و احساسات آنان را جریحه‌دار نکرد!
این یک حقیقت عریان و عیان است که دولت‌های استکباری مثل آلمان، به چیزی جز سرکوب کشورهای مستقل و آزاد نمی‌اندیشند و با اقداماتی برای رسیدن به این غرض، از هیچ اقدامی دریغ نمی‌کنند. مهم این است که مردم شریف ایران و دیگر کشورهای دنیا -مخصوصا شهروندان آلمانی- با درک درست از این قضایا به واقعیت ماجرا پی ببرند و در حد توان خود برای روشنگری افکار عمومی، اقدام نمایند تا ان‌شاءالله در آینده‌ی نزدیک، شاهد برافراشته‌شدن پرچم عدالت و حقیقت - در سایه‌ی انزوای هر چه بیشتر این دولت‌های استعماری و دروغگو- باشیم.

پی‌نوشت:
[1] اعتراف آلمان به تجهیز رژیم بعث عراق به سلاح شیمیایی