در مرگ امیر کویت جای کاخ نشین و کوخ نشین عوض نشود

 بعد از مرگ امیر کویت، رسانه‌های معاند خارجی با همنوایی BBC فارسی، مطلبی با عنوان «مزار ساده امیر کویت» منتشر کردند و رسانه‌های مختلف نیز در حال مانور دادن روی این مسئله می‌باشند. این رسانه‌ها، فوت امیر کویت را هم دستمایه هجمه به جمهوری اسلامی قرار دادند و آن را با محل دفن حضرت امام خمینی(ره) مقایسه کردند. ‌این هجمه‌ها توسط رسانه‌های معاند، به بهانه معماری جدید حرم امام خمینی(ره) درحالی صورت می‎گیرد، که بارها بسیاری از دلسوزان امام و انقلاب گفته‎اند که این تجملات با خوی کوخ نشینی امام(ره) مطابقت ندارد!
این درحالی است که وقتی به تصاویر کاخ‌های محل زندگی امیر کویت توجه می‌کنیم آنچه بسیار مشهود و مورد توجه است، نوع نگاه اشرافی و بدور از هرگونه ساده زیستی برخلاف مانور رسانه‌های معاند است. با این وجود، آنچه اهمیت دارد این است که مدیر و رهبر یک جامعه، در مسیر زندگی و مدیریت کشوری خود خوی اشرافی گری نداشته باشد، نه اینکه پس از مرگش با مانورهای رسانه‌ای سعی در تغییر ماهیت واقعی او باشند. حال آنکه حیات با برکت حضرت امام (ره) پر است از از خودگذشتگی‌های معیشتی و رفاهی. یکی از نزدیکان امام می‌گوید: «هوای نجف بسیار گرم بود و بعضی از اوقات، نزدیک به 50 درجه می‌رسید، روزی با چند نفر از برادران خدمت امام رفتيم و گفتيم: آقا! اين گرما شديد است و شما هم پيرمرد. چون هوای كوفه بهتراست و مردم به آن‌جا می‌روند،شما هم به آن‌جا برويد. در جواب فرمودند: «من چه طور به خاطر هوای خوب به كوفه بروم، در صورتی كه، برادران من در ايران، در زندان به سر می‌برند»[1]
خاطره دومی از زندگانی ایشان این است که هنگامی كه امام در حومه پاريس به سر می‌بردند، و در ايران نفت كم‌ياب شده بود و مردم از نظر گرم كردن خانه‌های خود در فشار بودند، امام فرموند: «من برای هم‌دردی با ملت ايران، اتاق خود را سرد نگاه می‌دارم».[2]  
خاطره سوم در مورد ساختمان بیرونی منزل ایشان است، ساختمان بيرونی منزل، خراب شده بود و مرحوم اشراقی(رحمة‌الله عليه) آمدند و به امام گفتند: رنگی به اين خانه بزنيد و آن را درست كيند. امام در پاسخ فرمود: من برای اين‌جا، نمی‌توانم از بيت‌المال خرج كنم. مرحوم اشراقی گفتند: از پول خودم می‌دهم. وقتی امام به كربلا رفتند ما فرصت را غنيمت شمرده، اتاق بيرونی را درست كرديم و در اطراف آن هم، تشك انداختيم، وقتی كه امام مراجعت كردند، و آن وضع را ديدند، چهره درهم كشيده، گفتند: من گفته بودم رنگ كنيد؛ ولي نه اين طور! با اين كه ما چندان كاری نكرده بوديم؛ همان زيلو بود، منتها در اطراف آن تشك انداخته بوديم و پارچه آن را هم خيلی ارزان خريده بوديم».[3] همچنین در مورد حسینیه جماران محل اجتماع حضرت امام آمده است که روزی امام آمدند در حسنيه و ديدند كه در طبقه بالا، بناها و كارگران مشغول گچ‌كاری حسنيه هستند، امام با عصبانيت بيرون آمدند و فرمودند: بگذاريد من بميرم و شما اين كارها را انجام بدهيد. [4]
آری امام خمینی(ره) در تمام دوران عمر، هرگز نخواست گوشه زندان تهران(در دوران طاغوت) و يا اتاق گلی نجف و گرمای طاقت‌فرسای آن ديار، و نان و ماست و سفره خالی خود را، با جاه و جلال و حشمت كاخ نياوران عوض كند. و زمانی‌ هم كه یک رهبر جهانی شد، و تمام امكانات مادی و رفاهی را می‌توانست داشته باشد و از آن‌ها استفاده كند، هرگز استفاده نکرد و همانند طلبه‌ای كه وارد قم شده بود و در كنج حجره‌های مخروبه فيضيه قم زندگی می‌كرد و تا آخر عمر خود نیز زندگی ساده‌ای داشت.
باید امام خمینی(ره) را با خود امام خمینی(ره) تحلیل کنیم و افراط و تفریط‌های اطرافیان امام خمینی(ره) را به پای آن عزیز ساده زیست نگذاریم.  با توجه به ساده زیستی امام، نوع تجملات بکار رفته‌ی در مزار شریف ایشان مورد انتقاد بسیاری از دلسوزان قرار گرفته است و از طرفی با این نگاه می‌توان گفت که شیطنت‌های رسانه‌های معاند و ضد انقلاب در مقایسه‌ی میان امام که تمام عمرش توام با ساده زیستی بوده است و امیر کویت که یک عمر در کاخ‌های مجلل خوش‌میگذرانده، تنها مغالطه و گمراه کردن ذهن مخاطبان است. 

پی‌نوشت:
[1]. پرتال امام خمینی(https://w57.ir/JKD)
[2]. جهان نیوز(https://w57.ir/JKz)
[3]. سایت رهروان ولایت(https://w57.ir/JKK)
[4]. پایگاه اطلاع رسانی حوزه(https://w57.ir/JKH)