دفاع مقدس؛ حماسه‌ای ماندگار در حفاظت از مرزهای ایران

سی و دو سال از اتمام جنگ تحمیلی می‌گذرد و شاید جوانانی که آن روزها را ندیده و آن شرایط را از نزدیک، درک و لمس نکرده‌اند این سوال را مطرح کنند که چرا با وجود گذشت سال‌های طولانی، همچنان باید دفاع مقدس را گرامی داشت و از آن تجلیل کرد.
البته تردیدی نیست که جنگ -به خودی خود- امری ناپسند، خسارت‌آفرین و تلخ است و سبب بروز بسیاری از مشکلات و گرفتاری‌ها می‌شود -که بخشی از آن‌ها اصلا قابل جبران نیستند- اما وقتی برای دفاع از شرف، استقلال، آبرو و ناموس یک ملت، چاره‌ای جز مبارزه و مقابله به مثل نباشد، آن‌وقت است که جنگ تبدیل می‌شود به امری لازم، ضروری و مقدس که ترک آن نادرست و مستلزم سرزنش خواهد بود.
نگاهی به تاریخ ایران نشان می‌دهد که قبل از دوران جمهوری اسلامی، هر زمان که جنگی بر کشورمان تحمیل می‌شد، در نهایت به جدایی بخشی از این سرزمین منجر و مهر ذلت و شکست بر پیشانی مملکت، زده می‌شد.
در سال 1813 میلادی و پس از جنگ با روسیه، قرارداد ننگین و شرم‌آوری به نام گلستان توسط فتحعلی شاه قاجار امضا شد و بخش‌های وسیعی از جمله -کشورهای آذربایجان و گرجستان فعلی- از ایران جدا شد![1]
مناطقی مثل نخجوان و ارمنستان بعد از شکستی دیگر و بر اساس قرارداد ننگین دیگری به نام ترکمنچای درسال ۱۸۲۸ میلادی و باز هم در زمان فتحعلی شاه از ایران جدا شد.[2]
سال 1857 میلادی بخش‌هایی از افغانستان فعلی، به موجب معاهده‌ی  پاریس و در زمان یکی دیگر از شاهان قاجار از ایران جدا شد.[3]
ترکمنستان، ازبکستان و قرقیزستان نیز جزیی از خاک ایران بودند که در سال ۱۸۸۳ میلادی و در زمان قاجار از ایران جدا شدند.[4] مناطق دیگری نیز در دوران قاجار از ایران شد که شامل بخش‌هایی از پاکستان بود که در قالب قرارداد ننگین و حکمیت خیانت‌بار یک انگلیسی به نام «ژنرال اسمیت» انجام شد.[5]
در دوران پهلوی اول، مناطقی مثل رشته کوه‌های آرارات به ترکیه بخشیده شد[6] و در زمان پهلوی دوم نیز شاهد جداشدن 33 جزیره‌ی ارزشمند و استراتژیک به نام بحرین از ایران بودیم[7] که گفته شد دختر خودمان بود که او شوهر دادیم![8]
پس از این حکومت‌های بی‌لیاقت که بیش از دویست سال از تاریخ این مرز و بوم را شامل می‌شود، شاهد برپایی نظام جمهوری اسلامی بودیم که در همان ابتدای تأسیس، شاهد تحمیل‌شدن جنگی هشت ساله از سوی قدرت‌های جهانی و در رأس آنها آمریکا و شوروی سابق علیه آن بودیم. صدام و حامیان غربی، شرقی، عبری و عربی او مصمم بودند به هر طریق ممکن -حتی با استفاده از سلاح‌های ممنوعه- این ملت را به زانو درآورند که با مقاومت مثال‌زدنی، شجاعانه و کم‌نظیر رزمندگان اسلام مواجه شدند و نه تنها به اهداف شوم خود نرسیدند بلکه نتوانستند حتی یک وجب از خاک ایران را تصرف کنند.
بزرگداشت دفاع مقدس، در واقع بزرگداشت و یادآوری آن حماسه و دفاع جانانه از ایران اسلامی است که ثابت کرد جوان بااستعداد و باپشتکار ایرانی می‌تواند بر هر چالش و خطری، فائق بیاید و در صورت، بکارگیری این استعداد و پشتکار، هیچ دشمنی توان شکست او را نخواهد داشت.
از سوی دیگر، دشمن در کمین غفلت ما است تا ذهن و فکر جوان ایرانی را به سمت آن چه خود می‌پسندد، تغییر جهت دهد و با تحریف حقایق، به مطلوب خود دست یابد. بنابراین اگر ما آن روزهای پرافتخار و آن افراد فداکار و مخلص را مورد تکریم و تعظیم قرار ندهیم، علاوه بر کوتاهی در بزرگداشت حماسه‌آفرینان و پیشکسوتان جهاد و شهادت، به تحریف و تقلب دشمن مبتلا خواهیم شد و نسل‌های آینده از دانستن حقایق پرافتخار هشت سال دفاع مقدس محروم خواهند شد.

پی‌نوشت:
[1] متن کامل عهدنامه ننگین گلستان
[2] عهدنامه ترکمانچای
[3] عهدنامه پاریس چگونه امضا شد؟
[4] غم تجزیه ایران 200 ساله شد
[5] حکمیت ننگین گلد اسمیت
[6] دیکتاتوری که بدون جنگ بخش‌هایی از خاک ایران را تقدیم بیگانگان کرد
[7] جدایی بحرین از ایران
[8] بحرین دختر خودمان بود شوهرش دادیم