پهلوی

- پیمان نوین یا هر طرح و برنامه‌ای که برای کمک به ملت ایران ارائه می‌شود را زمانی می‌توان باور کرد که از یک فرد خوش‌سابقه و دارای منطق و وجدان صادر شود؛ نه کسی مثل رضا پهلوی که هنوز خاطرات حکومت ننگین و نامشروع پدر و پدربزرگش در ذهن و فکر ملت ایران وجود دارد و این شخص، حاضر به محکوم‌کردن آن رفتارها نیست!

- خیانت‌ها، جنایت‌ها و اعمال غیراخلاقی شاه به حدی زیاد است که با پخش چند مستند و فیلم نمی‌شود روی آن‌ها ماله کشید. اتفاقا این‌کار سبب می‌شود ماله‌کشان هم رسوا شوند چون دیکتاتوری پهلوی‌ها به حدی بود که برای مردم، هیچ زمینه‌ای برای اعمال اراده وجود نداشت و همین رویه‌ی دیکتاتوری سبب شد تا مردم شریف ایران در سال 57 به حیات ننگین پهلوی و پادشاهی در ایران خاتمه دهند.

- مردم ایران اگر بنا بود حکومت پهلوی را برای کشورشان برگزینند که در سال 57 با آن خفت و خواری، بیرونشان نمی‌کردند. بنابراین شأن مردم ایران بالاتر از این است که برای شخص معلوم‌الحالی مثل ربع پهلوی، فرش قرمز پهن کنند. علاوه بر اینکه رضا پهلوی به اعتراف خودش، شغلی ندارد و از مادرش پول می‌گیرد و هم اینکه زن‌باره و فاقد صلاحیت اخلاقی است.

-

باز هم آبان ماه رسید و تحرکات سلطنت طلب ها و اصلاح طلب ها شروع شد. باز هم کوروش و افسانه های جدید! اما واقعا کوروش کیست و آیا چنین فردی با این ویژگی ها وجود داشته است؟ از جمله منابع تاریخی که این چنین ویژگی هایی برای کوروش ذکر کرده اند کتاب هایی همچون کتاب کوروش نامه گزنفون و برخی کتب دیگر است که به لحاظ اعتبار تاریخی، جزو کتب معتبر و قوی محسوب نمی شوند. جالب اینجاست که افرادی که به این دسته از کتب برای اثبات کوروش و ویژگی های او می کنند بصورت گزینشی از این کتب استفاده می کنند و همه مطالب آن را بیان نمی کنند زیرا در همین کتب در مورد وحشی گری های کوروش مطالب زیادی آمده است از جمله: نابود کردن تمد ماد با وحشی گری و غارت هگمتانه و بردگی مردم آن، کشتن شوهر آمیتیس دختر آخرین پادشاه ماد و به تصرف درآوردن او، قتل عام وحشیانه مردم نینوا در روز عید و تصرف آن، نابود کردن تمدن کهن و درخشان لیدی و منکوب کردن مردم آن و به بردگی گرفتن آنان، نابود کردن تمدن عیلامی خوزیان و بسیاری موارد دیگر[1] که نشان از عطش کوروش برای کشورگشایی مانند بسیاری از پادشاهان دیگر است. لذا اگر قرار است که سجایای اخلاقی کوروش را که در این منابع آمده است بپذیریم باید این موارد را نیز که در همین کتب آمده نیز بپذیریم. لذا اگر قرار باشد شخصیت کوروش را از این چنین کتبی بررسی کنیم باید همه موارد را بپذیریم و کوروش را پادشاهی بدانیم که سجایای اخلاقی داشته و وحشی گری و کشورگشایی و خون ریزی هم داشته است. اما سوال اینجاست که اگر کوروش یک پادشاه بزرگ ایرانی با این سجایای پیامبرگونه بوده چگونه ممکن است در منابعی همچون شاهنامه که از اسطوره های ایران نام برده است نامی از کوروش نیامده باشد در حالی که با این سجایی برای کوروش برمی شمارند وی از بسیاری از اسطوره های شاهنامه باید بالاتر باشد!

واقیت این است که این تاریخ ساختگی کوروش حدود صد سال است که مطرح شده و اساسا پهلوی وقتی دیدند هیچ ریشه ای جز رضا پالانی ندارند سعی در تحریف تاریخ کرده و خود را به یک قضیه مبهم تاریخی چسباندند! حتی اکثریت تاریخ دانان پاسارگاد را مقبره کوروش نمی دانند.

حتی اگر وجود چنین کوروشی حقیقت داشته باشد نه تنها کوچکترین شباهتی به پهلوی ها ندارد بلکه یک انسان مذهبی دین دار انقلابی بوده و نوکر مستکبرین نبوده است که بیشتر مطابق با حکومت انقلاب اسلامی ایران و رهبران آن یعنی امام خمینی و امام خامنه ای دارد.

[1] https://www.mashreghnews.ir/news/496631/کوروش-اسطوره-باستانی-یا-جنایتکار-جنگی

- دوران پهلوی پدر و پسر را نمی توان دوران وطن‌پرستی و آزادی خواهی دانست، چون اولین شرط آزادی خواهی داشتن انتخاب آزاد برای انتخاب مدیران کشور است که نه در زمان پدر و نه پسر این انتخاب وجود نداشت و از طرفی نمی توان آنها را ملی گرا هم نامید چون ملی گرایی یعنی دفاع از خاک، مال و ناموس کشور که در دوران محمدرضا هم بحرین از ایران جدا شد و هم کشتار مختلف بالاخص 17 شهریور اتفاق افتاد و هم با کودتایی نافرجام برعلیه دولت قانونی کشور شاه از کشور فرار و بعد از سرنگون کردن دولت قانونی دکتر مصدق باز به پشتوانه آمریکا و انگلیس به کشور بازگشت.

- در شرایطی که پهلوی اول و دوم بدون رأی مردم و صرفا با کودتا و حمایت اجانب، مملکت را در دست گرفتند، تعجبی ندارد که امروز هم شاهد گنده‌گویی عده‌ای سلطنت‌طلب درباره‌ی شاه شدن رضا پهلوی باشیم. جالب است بدانید که رضا پهلوی -به اعتراف خودش- شغلی ندارد و از مامان فرح پول می‌گیرد! با توجه به سرقت عظیم خاندان پهلوی از مردم ایران، رضا پهلوی و اطرافیانش برای سال‌های طولانی، پول در اختیار خواهند داشت و نیازی ندارند که خود را به زحمت بیاندازند.

-

- سال 1353 شاه دستور داد «حزب رساخیز» تشکیل و همه عضو آن شوند و اگر کسی آن را نپذیرد، خائن و بی‌وطن است!
محمدرضا پهلوی با این اقدام، مردم ایران را گروگان گرفت تا به نام آن‌ها، نفوذ و تسلط بیشتری برای خود دست و پا کند و با قدرت، ثروت و رسانه‌هایی که در اختیار داشت، به هیچ مخالفی، اجازه‌ی ابراز مخالفت ندهد.

- ادعای توخالی را هر بچه‌ای می‌تواند انجام دهد! و امروز این عبارت را باید بر معدودی از سلطنت‌طلبان تطبیق داد که مدعی محبوبیت شاه و سلطنت در میان مردم هستند و نتیجه می‌گیرند که نظام شاهنشاهی باید برگردد! مردم ایران که از پهلوی پدر و پسر زخم‌ها خورده‌اند و خودشان آن را سرنگون کردند، چرا الان باید به دنبال بازگشت آنها باشند؟
عدم مشارکت مردم از ویژگی‌های اصلی سلطنت پهلوی بود؛ به‌طوری که رضا شاه صریحا حکومت خود را رژیم یک نفره می‌خواند و محمدرضا در انتخابات مجلس، به تعیین نامزدهای مطلوب می‌پرداخت! فساد گسترده‌ی این پدر و پسر هم چنان بود که رضا شاه -که قبل از سلطنت در اصطبل سفارت هلند در تهران کار می‌کرد، موقع تبعید از کشور، میلیون‌ها دلار در بانک‌های خارجی ذخیره کرده بود. محمدرضا هم چنان مست اموال چپاول شده از ملت ایران بود که فقط به معشوقه‌های محبوبش شبی یک میلیون تومان می‌داد! با این حال، محمدرضا شاه می‌گفت: من به وسیله خدا انتخاب شده‌ام که ماموریتی را به پایان برسانم!
در خصوص اسلام ستیزیِ حکومت پهلوی هم کشف حجاب رضا خانی و تغییر تاریخ و تقویم کشور فقط یکی از نمونه‌ها است. همچنین پهلوی‌ها نسبت به مملکت وفادار نبودند. رضا شاه با یک اشاره‌ی انگلیسی‌ها و بدون هیچ مقاومتی کنار رفت و ذلت تبعید را به ایستادگی مردانه ترجیح داد! محمدرضا که اصلا به «شاه چمدانی» معروف بود و چمدان‌هایش برای فرار در موقع خطر، همیشه آماده بود.
با این اوصاف، سوال اصلی این است که اگر -به خیال سلطنت‌طلبان- مردم ایران، علاقه‌مند به نظام شاهنشاهی هستند، چرا در زمان انقلاب اسلامی، هیچ حمایت مردمیِ قابل توجهی از شاه صورت نگرفت؛ در حالی که جمهوری اسلامی در مواقع متعددی مثل روز 9 دی 88 با حضور مستقیم مردم، حمایت و از خطرات به سلامت عبور کرده است.

اولین حکومت معاصری که خود نیامد اما با پای خود فرار کرد، وتمام مبانی اقتصادی اش نسخه پیچ شده و در سیر اقتصاد شبه مدرن و شکست خورده بود؛ امروز از طریق رسانه های جیره خوار، گذشته اش را بهشت از دست رفته ایران نشان داده است. حقیقت از زبان خود حکومت پهلوی چگونه است؟
اردشیر زاهدی درباره مدتی از اواخر دهه۲۰ بیان میکند:
در سال1329، وضع اقتصادی و کشاورزی ایران خراب بود. در آذربایجان مردم از بی نانی و قحطی در عذاب بودند. هر روز صبح که ما از خواب بیدار می شدیم، می‌دیدیم که چند نفر از گرسنگی مرده‌اند. در شمال ایران، اغلب بچه‌ها، شکم‌های بزرگ و رنگ پریده داشتند، چون به مالاریا مبتلا بودند. در کرمان و بندرعباس، کیفیت آب اینقدر بد بود که مردم به بیماری به نام پیوک مبتلا بودند.»(۱)